Treść pytania
Część I.
Wnoszę o udostępnienie informacji publicznej w zakresie protokołu odbioru końcowego z dnia 13 czerwca 2017 r. na cały zakres robót objętych Umową zawartą pomiędzy Budimex S.A. a Urzędem Miasta Lublin dotyczącą Modernizacji placu Litewskiego w Lublinie.
Część II.
Pismo pełnomocnika – odpowiedź na pismo z dnia 23 października 2018 r., negujące stanowisko organu wyrażone w piśmie z dnia 23 października 2018 r. oraz zawierające ponowny wniosek o przesłanie kopii protokołu końcowego z dnia 13 czerwca 2017 r., dotyczącego rozliczeń pomiędzy miastem Lublin a spółką Budimex S.A.
Treść odpowiedzi
Część I.
Odpowiadając wyjaśniam, co następuje.
Wnioskodawca wskazał, że występuje w imieniu mocodawcy, na podstawie udzielonego pełnomocnictwa. Do wniosku dołączono dokument pełnomocnictwa, z treści którego nie wynika jednak umocowanie do występowania z wnioskiem o dostęp do informacji publicznej w zakresie związanym z przedmiotowym postępowaniem (pełnomocnictwo szczególne), pełnomocnictwo rodzajowe, ani też pełnomocnictwo ogólne (obejmujące umocowanie do czynności zwykłego zarządu). Pełnomocnictwo będące przedmiotem analizy ma charakter rodzajowego. Zgodnie z art. 98 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018, poz. 1025 z późn. zm.) takie pełnomocnictwo, zakresem umocowania obejmuje dokonywanie w imieniu mocodawcy czynności prawnych należących do określonej ich kategorii. Mocodawca upoważnił (tylko!) do reprezentowania i podejmowania oświadczeń woli dotyczących: działania i reprezentowania w postępowaniu przedsądowym oraz przed organami administracyjnymi w sprawie dotyczącej roszczeń z tytułu realizacji prac na inwestycji pt. modernizacja placu Litewskiego w Lublinie. Tym samym należy stwierdzić, że mocodawca nie upoważnił do występowania/ reprezentowania w innych sprawach.
Osoba, która chce, aby w prowadzeniu spraw wyręczył go pełnomocnik powinien umocować go do reprezentowania jego interesów przed wszystkimi organami administracji rządowej i samorządowej, sądami, bankami, innymi urzędami, a także w stosunkach z innymi przedsiębiorcami oraz innymi osobami fizycznymi i prawnymi. Tym samym pełnomocnik zostaje umocowany do składania w imieniu mocodawcy wszelkich niezbędnych oświadczeń, zapewnień, wniosków, pism i podań, a także może podejmować wszelkie działania faktyczne i prawne, jakie okażą się konieczne w związku z realizacją tego pełnomocnictwa.
W orzecznictwie podkreśla się, że należy odróżniać prawo „każdego” do informacji, a prawo do bycia reprezentantem wnioskodawcy: „Ustawa dopuszcza możliwość wystąpienia z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej każdemu, bez wykazania interesu prawnego lub faktycznego, i w tym sensie nie jest istotnym, kto tej informacji żąda. Natomiast nie oznacza to, że jeżeli z takim wnioskiem występuje osoba fizyczna reprezentowana przez mocodawcę, to nie należy badać, czy osoba w imieniu występująca jest upoważniona do jej reprezentowania. Jest rzeczą oczywistą w sytuacji, w której osoba fizyczna występuje w imieniu innej osoby i powołuje się na nią, że działa w jej imieniu, jako pełnomocnik, a nie na własną rzecz” (wyrok WSA z dnia 30 kwietnia 2007 r., II SA/Wa 2404/06).
Każdy wniosek, niezależnie od tego, jaki rodzaj postępowania ma wszczynać, musi zawierać co najmniej takie dane i być na tyle precyzyjny, aby możliwe było jego załatwienie zgodnie z prawem. W ramach postępowania zainicjowanego wnioskiem o dostęp do informacji publicznej, może okazać się konieczne uzupełnienie złożonego wniosku o udostępnienie informacji. Czynności zmierzające do uzupełnienia takiego wniosku, nie będą co prawda podejmowane w trybie art. 64 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 z późn. zm.), ale w realizacji ogólnych zasad wynikających zarówno z przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1330 z poźn. zm.), jak i z art. 6 - 12 k.p.a. Te ostatnie bowiem, jakkolwiek zamieszczone w kodeksie mającym zastosowanie do postępowań w sprawach rozstrzyganych decyzją administracyjną, mają charakter uniwersalny i należy je odnosić do każdego działania administracji władzy publicznej.
W doktrynie przyjęło się, że podmiot zobowiązany ma zawsze obowiązek zbadania, czy osoba podająca się za reprezentanta posiada do tego prawo w świetle przepisów prawa powszechnie obowiązującego. W tej sytuacji organ powinien podjąć czynności zmierzające do ustalenia, czy osoba podająca się za reprezentanta, ma prawo do takiej reprezentacji. Jak już bowiem powyżej wskazano, prawa do występowania z wnioskiem o informację publiczną przez każdego nie można utożsamiać z prawem do wnioskowania w imieniu osoby, bez jej wiedzy i zgody.
Założyć należy, że przedłożenie dokumentów pozwalających na ustalenie zasad reprezentacji, jest minimalnym wymaganiem. Podmiot zobowiązany ma pełne prawo domagać się takich danych, które pozwolą na należyte określenie podmiotu, wobec którego mają być podjęte czynności związane z realizacją wniosku. Nie można więc wykluczyć, że wnioskowi o udostępnienie informacji publicznej nie będzie nadany bieg, jeśli wnioskujący nie uzupełni braku. Ustalenie wnioskodawcy i jego reprezentacji nie może nastąpić w oparciu o inne dokumenty, niż pełnomocnictwo.
Wobec powyższego organ powinien wezwać do przedstawienia informacji, które pozwoliłyby na stwierdzenie, że występuje jako pełnomocnik wnioskodawcy (pełnomocnictwa, na podstawie którego jest upoważniona do występowania z wnioskiem o dostęp do informacji publicznej) pod rygorem pozostawienia sprawy bez rozpoznania. Zważywszy jednak na okoliczności faktyczne i prawne sprawy, organ informuje, co następuje.
Ustawa o dostępie do informacji publicznej ma zapewniać transparentność działań władzy publicznej, umożliwiać społeczną jej kontrolę, budować społeczeństwo obywatelskie i rozwijać demokrację uczestniczącą, w której obywatele mają wpływ na podejmowanie dotyczących ich decyzji. Dlatego żądana informacja, aby uzyskała walor informacji publicznej musi dotyczyć zgodnie z art. 1 ust. 1 "sprawy publicznej". Przedmiotem takiej informacji jest problem lub kwestia, które mają znaczenie dla większej ilości osób, czy grup obywateli lub też są ważne z punktu widzenia poprawności funkcjonowania organów państwa. Celem ustawy nie jest zatem zaspokajanie indywidualnych (prywatnych) potrzeb, w postaci uzyskiwania informacji dotyczących wprawdzie kwestii publicznych, lecz przeznaczonych dla celów handlowych, edukacyjnych, zawodowych czy też na potrzeby toczących się postępowań sądowych. Ustawa o dostępie do informacji publicznej ma służyć uniwersalnemu dobru powszechnemu związanemu z funkcjonowaniem publicznych instytucji. Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych, utrwalił się wobec tego pogląd, iż wnioski o udostępnienie informacji publicznej składane przez podmioty, których interesów dotyczą nie są wnioskami o udzielenie informacji publicznej, nie odnoszą się bowiem do "sprawy publicznej".
We wniosku wskazano, że pełnomocnik reprezentuje.... , który prowadzi działalność gospodarczą pod firmą ..... z siedzibą w ... , a udzielone pełnomocnictwo dotyczy sprawy roszczeń z tytułu realizacji prac na inwestycji pt. Modernizacja placu Litewskiego w Lublinie, co w sposób bezpośredni związane jest z przedmiotem wniosku
Nie budzi zatem wątpliwości organu, że wniosek z dnia 5 października 2018 r. (data wpływu do tut. Urzędu 12 października 2018 r.) ma na celu uzyskanie informacji służącej indywidualnemu interesowi wnioskodawcy, a co za tym skutkuje, nie służy usprawnieniu realizacji zadania publicznego. Pytania zawarte we wniosku mają na uwadze zaspokojenie indywidualnych potrzeb wnioskodawcy. Interes wnioskodawcy istniejący i wykazany we wniosku nie może być zatem realizowany w tym trybie, gdyż nie odpowiadałoby to celowi, ani funkcji przywołanej ustawy.
Skoro zatem żądane informacje nie mają charakteru informacji publicznej, organ nie miał zgodnie z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej podstaw do wydania decyzji. Odmowa udostępnienia informacji publicznej wymaga wydania decyzji administracyjnej tylko wtedy, gdy chodzi o informację publiczną w rozumieniu cyt. ustawy. Wnioskodawca powinien być jednak powiadomiony o braku możliwości udostępnienia informacji, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie poprzez udzielenie niniejszej odpowiedzi.
Wobec powyższego organ podtrzymuje swoje stanowisko wyrażonej powyżej.
Część II.
Odnosząc się do stanowiska wyrażonego w przedmiotowym piśmie, stwierdzić należy, że nie stanowi ono wniosku o udostępnienie informacji publicznej, lecz próbę nawiązania dyskusji i polemiki oraz zmiany stanowiska organu co do charakteru żądanej informacji. Powyższe pozostaje poza przedmiotem regulacji ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. wyrok WSA z dnia 17 maja 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 69/07).
W zakresie ponownej prośby o przesłanie kopii protokołu końcowego z dnia 13 czerwca 2017 r., dotyczącego rozliczeń pomiędzy miastem Lublin a spółką Budimex S.A. organ informuje, że podtrzymuje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 23 października 2018 r., w którym uwzględnia oświadczenie, że wnioskodawca jest pełnomocnikiem ...., a udzielone pełnomocnictwo dotyczy sprawy roszczeń z tytułu realizacji prac na inwestycji pt. Modernizacja placu Litewskiego w Lublinie, co w sposób bezpośredni związane jest z przedmiotem wniosku
Nie budzi zatem wątpliwości organu, że wniosek z dnia 5 października 2018 r. (data wpływu do tut. Urzędu 12 października 2018 r.), ponowiony pismem z dnia 14 listopada 2018 r. (data wpływu 20 listopada 2018 r.) ma na celu uzyskanie informacji służącej indywidualnemu interesowi wnioskodawcy, a co za tym skutkuje, nie służy usprawnieniu realizacji zadania publicznego. Pytania zawarte we wniosku mają na uwadze zaspokojenie indywidualnych potrzeb wnioskodawcy. Interes wnioskodawcy istniejący i wykazany we wniosku nie może być zatem realizowany w tym trybie, gdyż nie odpowiadałoby to celowi, ani funkcji przywołanej ustawy.
Jak podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych żądanie udostępnienia informacji publicznej nie może zmierzać do pozyskiwania informacji do celów prywatnych. Działanie takie jest przez orzecznictwo sądowe określane jako nadużycie prawa do informacji publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 listopada 2016 r. sygn. akt I OSK 1601/15 stwierdził, iż „nadużycie prawa dostępu do informacji publicznej polega na próbie skorzystania z tej instytucji dla osiągnięcia innego celu niż troska o dobro publiczne, jakim jest prawo do przejrzystego państwa i jego struktur, przestrzeganie prawa przez podmioty życia publicznego, jawność działania administracji i innych organów władzy publicznej”.
Skoro zatem żądane informacje nie mają charakteru informacji publicznej, organ nie miał zgodnie z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej podstaw do wydania decyzji. Odmowa udostępnienia informacji publicznej wymaga wydania decyzji administracyjnej tylko wtedy, gdy chodzi o informację publiczną w rozumieniu cyt. ustawy. Wnioskodawca powinien być jednak powiadomiony o braku możliwości udostępnienia informacji, co miało miejsce
|w przedmiotowej sprawie poprzez udzielenie niniejszej odpowiedzi.
Data | Użytkownik | Zmiany | Zapisane wersje |
---|---|---|---|
03-12-2018 12:01 | Edyta Szpura | uzupełnienie odpowiedzi - część II. | Wersja aktualnie wyświetlana |
23-10-2018 13:41 | Edyta Szpura | Utworzenie dokumentu na podstawie sprawy KP-PP-I.1431.332.2018 | Zobacz |